Аднаму з нiцых

Чаму ты радуешся, нiцы раб?
I што жабрачым пафасам вiтаеш?
Пагiбелi сваёй дзяржавы рад?
На згубу Бацькаўшчыны гiмн складаеш?

Якi ж ты ўсё-такi са смердаў смерд
I з халуёў халуй! Якая ганьба!
У тых, што гоняць Беларусь на смерць --
Плюгавы, да агiды, памагайла!

Знай, лёкай, рады хамуту-ярму:
Я прозвiшча тваё з радзiмых гукаў
Не называю тут адно таму,
Што мне шкада тваiх дзяцей i ўнукаў.

Жанчыны вёсак беларускiх, вам...

Жанчыны вёсак беларускiх, вам
Я кланяюся ўклонам самым нiзкiм -
За кожную iскрынку хараства,
Што ззяе ў слове, ад калыскi блiзкiм.
Пачуеш вас, не зманеных маной, -
I весялей глядзiш у твар эпохi.
Дык пасядзiце ж, любыя, са мной,
Пагаманiце, пагукайце трохi...

Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова...

Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова -
Штосьцi страцiў у душы абавязкова!
Можа - годнасцi хоць кропельку малую?
Можа - мудрасцi хоць дробачку якую?
Можа - памяцi хоць зернетка - iскрынку?
Можа - праўды хоць пылiнку-парушынку?
Я не ведаю дакладна, што ты страцiў.
Запытайся - цi не скажа табе мацi...

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Нонсенс

Што не захочаш ты, каб да цябе
Мая душа ляцела з падарожжа, —
Я не паверу.
Быць таго не можа!

I што сярод натоўпу не мяне
Шукацьмеш ты гарачымі вачыма, —
Я не паверу.
Гэта — немагчыма!

I што адмовішся ад усяго,
Чым мы шчаслівіліся з Божай ласкі, —
Я не паверу.
Гэта — д'ябла казкі!

Што свет дзівосны, створаны для нас,
Для нас жа стане пеклам невыносным, —
Я не паверу.
Гэта — поўны нонсенс!

Вясна - i свежы пень заплыў слязьмi...

Вясна - i свежы пень заплыў слязьмi:
Як горка плача родны дол па дрэве!
Мурашкi чорныя, ажыўшы на прыгрэве,
Ужо спраўляць памiнкi напаўзлi.

Быў густалiстым клёнам гэты пень -
I мы з ёй лiвень тут перачакалi...
Не, вы не дрэва, людзi, спiлавалi -
Вы спiлавалi мой шчаслiвы дзень!

Дыялог па дарозе на Севан

- З чаго вашы хаты, масты, гарады?
- З камення, мой браце, з камення.
- А скуль гэты смак вашай цуда-вады?
- З камення, мой браце, з камення,
- Адкуль у вас сокi бярэ вiнаград?
- З камення, мой браце, з камення.
- А скуль гэта вера, што я табе брат?
- Са спадчыны: з мук i цярпення.

Старыя кнігі...

Старыя кнігі...
Наважыў збыць — і не змог:
У кожнай — знакі
Алоўка... Вешкі пуцін,
Якімі ішла душа.

Самы высокі...

Самы высокі
І самы белы касцёл —
Наш быў, у Гайне.
Заглянеце мне ў душу —
Пераканаецеся.

Падалі адвар...

Падалі адвар.
Водар — родны, а чаго —
Пазнаць не магу.
Ці не гэта і ёсць лёс
Беларускай культуры?

Пачуйце

Магчыма, i гэты мой клiч
Далёка не дойдзе: заглохне
У нетрах муроў-камянiц,
У зараслях чортапалоху.

Магчыма... I ўсё-ткi, i ўсё ж:
-- Пачуйце! Пачуйце! --гукаю. --
Iмперцы прыставiлi нож
Да горла няшчаснага краю!

Пачуйце ж, о дзецi зямлi,
Што ваша павек, i не дайце,
Не дайце, каб род наш звялi
Антыхрысты i запраданцы!