«Любіць — не любіць...»

«Любіць — не любіць...»
Помню, абшчыпваў і я
Белы рамонак.
Забава, а як хацеў
Скончыць пялёсткам «любіць»!

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча...

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча, -
На паплавах, на нiвах, у лясах, -
I ўсюды просьба чутна: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў шчаслiвых галасах!"
Вясна гудзе, i зумкае, i крэхча -
На доле, у паветры, на вадзе, -
I ўсюды тая ж просьба: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў нас! А то - быць бядзе!.."

Як чараўнiца на нябачных кроснах...

Iвану Мележу

Як чараўнiца на нябачных кроснах,
Ноч тчэ над лесам цёмны полаг свой.
Во - чуцен шоргат палазоў марозных,
Во - зарыпеў прастуджана навой.

У край маленства памяць адбягае.
I тчэ i тчэ старую казку ноч,
I ў мутных хмарках месячык мiльгае,
Як памiж нiцяў срэбраны чаўнок.

Як добра было б...

Як добра было б,
Каб знік страшны цень вайны,
Каб рунь ажыла,
І каб шпакі занялі
Домік, што я ім зрабіў!

Хачу ўявiць - i не магу ўявiць...

Хачу ўявiць - i не магу ўявiць
Усмешку ў вуснах цёткi Мiхалiны,
Што аддала вайне дачку i сына
I ўжо даўно сама на ўзгорку спiць.

Няўжо не заўсмiхалася нiколi?
Не можа быць: хоць зрэдку, хоць няўзнак
Яе душа адходзiла ад болю...
Але прыпомнiць - не магу нiяк.

Тут не хочацца нi гаварыць, нi пець...

Тут не хочацца нi гаварыць, нi пець -
Нiбы к вечнасцi прыйшоў у госцi.
Можа, гэта той курган-капец,
Дзе ляжаць паэтаў даўнiх косцi.
Каб жыццё ўпустую не пралахаць,
Кожны мусiць нейкi храм свой мець,
Дзе не хочацца нi гаварыць, нi пець
Толькi моўчкi, безгалоса плакаць.

Не будзем, любая мая, не будзем...

Не будзем, любая мая, не будзем
Наўзахап шчасце коўзкае лавiць.
З таго, што суджана на свеце людзям,
Хай неба нас адным благаславiць:
Душэўнай згодай аж да дзён апошнiх,
Каб на крутых заломах зiм i лет -
Нi ўдар злабы, нi лёсу горкi посмех
Не раздваiў наш непадзельны свет.

Зноў на ўзлеску цвiтуць-дацвiтаюць арэшыны...

Зноў на ўзлеску цвiтуць-дацвiтаюць арэшыны -
У жаўтлявых падвесках каткоў-завушнiц.
Дуб над iмi, усёй гэтай пушчы старэйшына,
Дрэмле ў думках аб блiзкай пары навальнiц.
Тут, у гушчы кустоў, у кудлатым ляшчэўнiку,
За даўжэзны свой век, кожным летам, як жнуць,
Колькi чуў ён дзiцячага гоману-шчэбету!..
I яшчэ, i яшчэ раз хацеў бы пачуць...

Здароў табе, лясная азярына!

Здароў табе, лясная азярына!
У сiтнягова-сонечнай кайме
Ты заўсмiхалася так светла мне,
Што ўсю душу раптоўна азарыла.
I мой будзённы, мой згрызотны клопат,
Што не даваў зiрнуць ушыр i ўвысь,
Сарваўся ўмiг i адляцеў кудысь,
Як спуджаных няўмысна крылляў лопат.

Белая поўня...

Белая поўня.
Белы сувой дарогі.
Хутка і дома!
Камашы ў адной руцэ,
Куфэрак кніг — у другой.

Ах, валошка, валошка, сястрыца рамонка!

Ах, валошка, валошка, сястрыца рамонка!
Зноў вы побач на ўцеху душы зацвiлi.
Як жа ў вашых iмёнах пяшчотна i звонка
Мова мацi гучыць - голас роднай зямлi!
Ах, валошка, рамон, не дажыць бы да мукi,
Каб зраклiся iмён вы, што мацi дала,
Каб, убачыўшы вас, гаварылi мне ўнукi:
"Глянь, вунь побач з артурам iрэн зацвiла!"