I жэнiцца i родзiць вёска слаба...

I жэнiцца i родзiць вёска слаба.
Гiсторык з часам знойдзе веку штрых:
У кожнай хаце - толькi дзед ды баба,
У кожным класе - толькi сем малых.

А помнiцца: на школьны пляц-падворак
З адной сям'i нас бегла семярых...
Цi зразумее будучы гiсторык,
Як мне ўпiваўся ў сэрца "веку штрых"?

I нашы песнi даўнiя, i скокi...

I нашы песнi даўнiя, i скокi
Стваралi продкi для сябе самiх.
Яны ж нясуць i сёння ў свет шырокi
Iмя зямлi, што акрылiла iх.
Калi табе, пясняр, патрэбны ўрокi -
Дык вось адзiн: старайся гэтак пець,
Каб дом свой родны песнямi сагрэць, -
Тады пачуе iх i свет шырокi!

Вы думалi...

Вы думалi, што я сабраўся ў скачках
Прымаць удзел? Каб верны мне мой конь
Сыходзiў, зацугляны, ненай-жвачкай, -
Ляцеў за некiм шустрым наўздагон?
Ну, што вы, што вы! Хiба я - наезнiк?
I хiба конь для скачак у мяне?
Яго прызванне - плуг цягнуць жалезны,
Маё - ступаць услед па баразне.

Першы вясновы лівень

Яго чакалi мы на кожным днi,
I ўсё ж уразiў ён, як нечаканасць:
Густы i цёплы, хлынуў з вышынi -
Змываць пазiм'е, разганяць заспанасць.

I ты, пад музыку мiльёнаў струн,
Шчаслiвы, шэпчаш: "Верце, людзi, верце -
У дружны рост усходаў i задум,
У добры плён на нiве i на сэрцы!"

Усмешка паэта

Вясковы ранак на пачатку чэрвеня,
З пары маленства выклiканы памяццю:
Каровы пасвяцца па роснай шэранi,
З сялiб дымкамi цягне - печы паляцца.
А росы колкiя - аж бегчы хочацца,
А неба сiняе - аж перасiнена...
Вясковы ранак - як маленства, сонечны,
I беларускi - як усмешка Пiмена.

Ах, валошка, валошка, сястрыца рамонка!

Ах, валошка, валошка, сястрыца рамонка!
Зноў вы побач на ўцеху душы зацвiлi.
Як жа ў вашых iмёнах пяшчотна i звонка
Мова мацi гучыць - голас роднай зямлi!
Ах, валошка, рамон, не дажыць бы да мукi,
Каб зраклiся iмён вы, што мацi дала,
Каб, убачыўшы вас, гаварылi мне ўнукi:
"Глянь, вунь побач з артурам iрэн зацвiла!"

Вечна спяшаемся, вечна няма нам калi...

Вечна спяшаемся, вечна няма нам калi:
Пешшу даўно ўжо не ходзiм па грэшнай зямлi.
Як на пажар усё роўна, нас колы нясуць
Мiма бяроз на прыгорку - цнатлiвых красунь,
Мiма крынiчкi, што цiха з-пад каменя б'е,
Мiма салоўкi, што ў кусце альховым пяе...
Так i iмчымся, ляцiм мiма шчасця свайго.
Што нас прымусiць задумацца: а для чаго?

Бомы жаўранкаў у звечарэлым полi...

Бомы жаўранкаў у звечарэлым полi,
Там, дзе студзiць цёплы дол раса,
Дзе з жытнёвых каласоў паволi
Выплывае божая краса.
Для няпрагных - гэтага даволi:
У вар'ята-века вырваць мiг
I паслухаць моўчкi, удваiх,
Бомы жаўранкаў у звечарэлым полi.

Белыя сыплюцца долу крышталiкi...

Белыя сыплюцца долу крышталiкi,
Белыя крышацца хмаркi ўгары.
Сосны захутаны ў белыя шалiкi.
Белая мiтусь у белым бары.

Белая, мяккая цiша няхрусткая,
Белай дрымотай спавiты кусты.
Белая казка... Зiма беларуская...
Што ж мне не дорыш снягурачку ты?..

Балгарская песня

Чарней, чарней, сястра мая дуброванька,
Абое мы напроць зiмы ўчарнелi:
Ты па сваiм лiсцi, сястра-дуброванька,
А я - па лецейках, што адшумелi.
Тваё лiсцё, сястра мая дуброванька,
Зазелянее зноўку на раздоллi.
А мае лецейкi, сястра-дуброванька,
Ўжо да мяне не вернуцца нiколi.

А быў жа ён — час...

А быў жа ён — час,
Калі мне здаваліся:
Рачулка — ракой,
Пагорачкі — горамі,
Дзедава слова — Божым.