Куды нi глянь - над дахам строй антэн...

Куды нi глянь - над дахам строй антэн,
Ва ўсiх кватэрах свецяцца экраны.
Сядзi сабе ў цяпле, мiж родных сцен,
Як вязень, сам сабою пакараны, -
Гадай пра сэнс пачутых перамен,
Перажывай краiн далёкiх драмы...
Табе зрабiўся блiзкiм цэлы свет!
А цi блiжэйшым стаў табе сусед?

Балюча - быць ахвярай нечай...

Балюча - быць ахвярай нечай,
Падсудным злыднем быць - ганебна,
Нялёгка - мерай чалавечай
Караць вiну, хоць i патрэбна.
Якi ж цяжар, якая кара,
Калi, спасцiгшы лёс свой трудны,
Ты сам - суддзя, i сам - падсудны,
I сам - падсуднага ахвяра!

Даруйце, родныя бары i пушчы...

Даруйце, родныя бары i пушчы,
Зямлi бацькоўскай неацэнны скарб,
Што - не глухi i не сляпы - вiдушчы -
Не чуў, не бачыў вашых слёзных скарг.

Ламаў вам рукi варвар, рэбры трушчыў,
Смалiў агнём, жалезамi крамсаў...
Даруйце, родныя бары i пушчы:
Не ведаў я, што з вамi гiну сам.

Аптымiсты мы, вiдаць, па духу...

Аптымiсты мы, вiдаць, па духу,
Калi ў вечнай з лёсам барацьбе
Ухiтраемся свой сум i скруху
Абярнуць у радасць для сябе.
Нераспешчаныя ўшчэнт дарамi,
Часам нават i балючы ўдар
Мы прымаем не як пакаранне,
Не як помсту лёсу, а як дар.

I жэнiцца i родзiць вёска слаба...

I жэнiцца i родзiць вёска слаба.
Гiсторык з часам знойдзе веку штрых:
У кожнай хаце - толькi дзед ды баба,
У кожным класе - толькi сем малых.

А помнiцца: на школьны пляц-падворак
З адной сям'i нас бегла семярых...
Цi зразумее будучы гiсторык,
Як мне ўпiваўся ў сэрца "веку штрых"?

Перад канчынай...

Перад канчынай
Бацька мне скрушна сказаў:
«Вось, паміраю,
А тых, з кімі ўсё жыццё
Змагаўся, стала шчэ больш...»

Першы вясновы лівень

Яго чакалi мы на кожным днi,
I ўсё ж уразiў ён, як нечаканасць:
Густы i цёплы, хлынуў з вышынi -
Змываць пазiм'е, разганяць заспанасць.

I ты, пад музыку мiльёнаў струн,
Шчаслiвы, шэпчаш: "Верце, людзi, верце -
У дружны рост усходаў i задум,
У добры плён на нiве i на сэрцы!"

Пакуль я доўга ехаў на кiрмаш...

Пакуль я доўга ехаў на кiрмаш,
З усходам выбраўшыся з хаты, -
Было ў мяне надзей святочных шмат,
Чаканнем радасцi я быў багаты.
Цяпер я еду з кiрмашу назад,
I ўсiх надзей - што па дарозе ў вёсцы
Мяне парэйме швагер або сват
I, добрая душа, зацягне ў госцi.

Тут, між гэтых пагоркаў, у гэтых барах і дубровах...

Тут, між гэтых пагоркаў, у гэтых барах і дубровах,
Каля гэтых азёраў і рэк, каля гэтых крыніц,
Узышла і ўзрасла на вякі наша родная мова –
І ніякай інакшай яе не магчыма ўявіць.

Кожным гукам і словам – па каліўцу − тут прарастала
Разам з кожнай травінкай і зёлкай – найменнямі іх.
Што ж за дзіва, што нашай душой неўміручаю стала?
Мы ж і самі ўзышлі і ўзраслі тут з глыбінь векавых.

Усмешка паэта

Вясковы ранак на пачатку чэрвеня,
З пары маленства выклiканы памяццю:
Каровы пасвяцца па роснай шэранi,
З сялiб дымкамi цягне - печы паляцца.
А росы колкiя - аж бегчы хочацца,
А неба сiняе - аж перасiнена...
Вясковы ранак - як маленства, сонечны,
I беларускi - як усмешка Пiмена.

Памяцi Максiма Гарэцкага

Дзе вы, дбайныя руплiўцы песень родных?
Мы сягоння ў працы побач быць маглi б.
Маладых яшчэ скасiлi вас нягоды,
Адарваўшы ад бацькоўскiх гнёзд-сялiб.
Але вера, што калiсьцi вас натхняла
У вялiкаснай сяўбе i на жнiве, -
Тая вера не памерла, не сканала:
Тая вера, тая моц у нас жыве!