Твае шчымлiвыя навек мелодыi...

Твае шчымлiвыя навек мелодыi,
Што выварачваюць табе душу,
Душой дзяцей тваiх не завалодалi -
Скрыгочуць рытмы дзiкiя ўвушшу.
Заносяць сэрцы, як пяскi бясплодныя.
I страшна мне падумаць - не хлушу:
Няўжо не дойдуць да дзяцей мелодыi,
Што выварачваюць табе душу?

Вясна - i свежы пень заплыў слязьмi...

Вясна - i свежы пень заплыў слязьмi:
Як горка плача родны дол па дрэве!
Мурашкi чорныя, ажыўшы на прыгрэве,
Ужо спраўляць памiнкi напаўзлi.

Быў густалiстым клёнам гэты пень -
I мы з ёй лiвень тут перачакалi...
Не, вы не дрэва, людзi, спiлавалi -
Вы спiлавалi мой шчаслiвы дзень!

Кажуць: недзе ласкай абышлi...

Кажуць: недзе ласкай абышлi
I тым самым скрыўдзiлi паэта.
Штосьцi языкi тут наплялi:
Не магло яго пакрыўдзiць гэта.

Калi ён не блазен, а паэт -
То ў чарзе за ласкай млець не будзе.
Ласка праўдзе засланяе свет.
Ад яго ж чакаюць праўды людзi.

Нонсенс

Што не захочаш ты, каб да цябе
Мая душа ляцела з падарожжа, —
Я не паверу.
Быць таго не можа!

I што сярод натоўпу не мяне
Шукацьмеш ты гарачымі вачыма, —
Я не паверу.
Гэта — немагчыма!

I што адмовішся ад усяго,
Чым мы шчаслівіліся з Божай ласкі, —
Я не паверу.
Гэта — д'ябла казкі!

Што свет дзівосны, створаны для нас,
Для нас жа стане пеклам невыносным, —
Я не паверу.
Гэта — поўны нонсенс!

Падымiся над бядой i болем...

"Падымiся над бядой i болем,
Калi ты не кволы чалавек... "
Я - не волат. Я бываю кволым.
Часам слёзы блiснуць з-пад павек.

Над сваёй бядой, сваёй загубай
Я ўздымуся... Ды не дай ты бог,
Каб над болем Бацькаўшчыны любай
Я падняцца калi-небудзь мог!

Мне з кожным годам даражэй...

Мне з кожным годам даражэй
Твае, вясна, дары-гасцінцы,
Здаровы хмель тваіх дражджэй
У кожнай тоненькай сцяблінцы.

Мне ўсё мацней карціць пачуць
Званочак срэбны ў паднябессі,
Прыпільнаваць, калі чуць-чуць
Падснежнік выгляне на ўзлессі.

Я прагным сэрцам п'ю настой
Тваіх чаромух і баюся,
Што развітаюся з табой,
А ўдосталь так і не нап'юся.

Зноў у спадчыну прадзеда лезу...

Зноў у спадчыну прадзеда лезу,
Каб яшчэ раз душою дапасцi,
Як пад вечныя пошумы лесу
Гнеў спялiў ён у думах аб шчасцi.
Як ён прагнуў з нядоляй расстацца,
Як ён марыў аб братняй суполцы,
Каб не чуцца абкрадзеным старцам
I не плакаць слязамi прапойцы!

Няма агiдных песень у прыродзе...

Няма агiдных песень у прыродзе.
Нашто ўжо не пяюн крумкач стары -
А ў першую адлiгу ў новым годзе
Як ён пяшчотна крумкае ў бары!
Якi прывабны клiч яго птушыны
У прадчуваннi гнездавых уцех!..
Агiдны спеў заўсёды - спеў фалышывы.
Прыродзе ж невядомы гэткi грэх.

На крыле самалёта - вясёлкавым адлюстраваннем...

На крыле самалёта - вясёлкавым адлюстраваннем -
Ззяе промень нябачнага сонца, зламаны наўскос,
Ружаватыя воблакi ўнiзе плывуць астравамi
Па сцямнелым ужо акiяне вячэрнiх нябёс.
Нiбы птушкi, што з поўдня ляцяць, мае думкi на момант
Прыпыняюцца дых перавесцi на тых астравах.
На крыле самалёта - апошнi вясёлкавы промень...
Скора ўбачу яго у тваiх вечаровых вачах.

Я столькi памылак зрабiў у жыццi...

Я столькi памылак зрабiў у жыццi
(А гэта ж - грахi перад богам!),
Што, мусiбыць, як нi круцi нi вярцi -
У пекла мне ляжа дарога.
Але каб бог ведаў, што я перажыў
Сам-насам за тыя памылкi -
Напэўна, сказаў бы: "Ты рай заслужыў.
Анёл цябе прыме ў абдымкi".

Святочны, старажытны дух калядны...

Святочны, старажытны дух калядны,
Магічны дух язычніцкіх акрас,
Смалення дух, дух кміну і каляндры,
Дух на шасце падвешаных каўбас,
Калісьці ўсемагутны, усеўладны,
Што ж на куццю ты не збіраеш нас?
О, Божа! Што ў душы маёй паселіцца?
I з нашых хат, і з нашых песень-дум.