Балгарская песня

Чарней, чарней, сястра мая дуброванька,
Абое мы напроць зiмы ўчарнелi:
Ты па сваiм лiсцi, сястра-дуброванька,
А я - па лецейках, што адшумелi.
Тваё лiсцё, сястра мая дуброванька,
Зазелянее зноўку на раздоллi.
А мае лецейкi, сястра-дуброванька,
Ўжо да мяне не вернуцца нiколi.

Сэрца не здрахла...

Сэрца не здрахла —
Яму не даюць драхлець
Добрыя людзі:
Раняць і раняць яго.
Дык мабілізуецца!

Вясновы вечар. На нагах маiх...

Вясновы вечар. На нагах маiх
За доўгi дзень, як зоры, цыпкi выспелi.
Апанаваная якiмiсь мыслямi,
На ўсходках ганка мама гоiць iх.
Вяршынкай мажа моўчкi, не ўшчуваючы,
Прыемны, мяккi халадок кладзе.
I раптам кажа: "Чуеш, у гняздзе -
Шчабечуць ластавачкi, засынаючы..."

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Родная мова! Ты воч не расі!

Родная мова! Ты воч не расі!
Лёс твой – свабода.
Іменна ты незалежнасьць дасі
Духу народа.
Ты – чыя веліч, і моц, і краса
Толькі ўзыходзяць.
Ты – чыя слава наперадзе ўся,
Ў тысячагоддзях.

Гаварыце з чалавекам, покуль ён мiж вас, жывы...

Гаварыце з чалавекам, покуль ён мiж вас, жывы.
Не лiчыце марнай справай - пацiкавiцца, спытацца,
Што ён думае, напрыклад, пра свабоду, роўнасць, брацтва?
Або - як ён разумее абавязкi i правы?
Вось ён з вамi развiтаўся, а не ведаеце вы,
Што душа зiхцела россыпамi дум, як луг расою:
Мог бы шчодра падзялiцца - а забраў усё з сабою...
Гаварыце з чалавекам, покуль ён мiж вас, жывы.

Белая поўня...

Белая поўня.
Белы сувой дарогі.
Хутка і дома!
Камашы ў адной руцэ,
Куфэрак кніг — у другой.

Белыя сыплюцца долу крышталiкi...

Белыя сыплюцца долу крышталiкi,
Белыя крышацца хмаркi ўгары.
Сосны захутаны ў белыя шалiкi.
Белая мiтусь у белым бары.

Белая, мяккая цiша няхрусткая,
Белай дрымотай спавiты кусты.
Белая казка... Зiма беларуская...
Што ж мне не дорыш снягурачку ты?..

Гукi сяла, што паволi ўкладаецца спаць...

Гукi сяла, што паволi ўкладаецца спаць:
Гоман, i воклiчы, i вуркатня матацыкла,
Бразганне вёдзер, i нейкага румзалы плач,
Голас сабачы - усё так знаёма i звыкла.
Тут, дзе стаю на пагорку, так добра чуваць,
Як уздымаюцца, падаюць, зноў узлятаюць
I не ў далiне, а ў сэрцы маiм замiраюць -
Гукi сяла, што паволi ўкладаецца спаць.

Гады прад сабою раскiну наўсцяж...

Гады прад сабою раскiну наўсцяж -
I бачу: не раз i не двойчы
Мне радасць мiльгнула, як грыб-звадыяш,
Вужаўка, iначай, цi "воўчы".

Угледзiш - i шчасцем асвецiцца бор!
Але праз секунду-другую -
З усмешкаю горкай саб'еш мухамор
Цi порхаўку стопчаш рудую.

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча...

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча, -
На паплавах, на нiвах, у лясах, -
I ўсюды просьба чутна: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў шчаслiвых галасах!"
Вясна гудзе, i зумкае, i крэхча -
На доле, у паветры, на вадзе, -
I ўсюды тая ж просьба: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў нас! А то - быць бядзе!.."