Жанчыны вёсак беларускiх, вам...

Жанчыны вёсак беларускiх, вам
Я кланяюся ўклонам самым нiзкiм -
За кожную iскрынку хараства,
Што ззяе ў слове, ад калыскi блiзкiм.
Пачуеш вас, не зманеных маной, -
I весялей глядзiш у твар эпохi.
Дык пасядзiце ж, любыя, са мной,
Пагаманiце, пагукайце трохi...

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Паклон табе, мой беларускі краю!

Паклон табе, мой беларускі краю!
Ты – мой, я – твой: ад роду і навек.
Я зноў і зноў да сэрца прыкладаю
Твой ліст дубовы – як чароўны лек.

За хлеб, што ем, за песьні, што сьпяваю,
За шчасьце звацца іменем тваім –
Паклон, паклон табе, мой родны краю!
Ты – мой, я – твой: усюды і ва ўсім!

Не пакiдай мяне, мой светлы сум...

Не пакiдай мяне, мой светлы сум,
3 табой мне хораша на адвячорку
Хадзiць i слухаць лесу цiхi шум,
Пакуль суцемак не запалiць зорку.
У небе хмаркi, як абрыўкi дум,
Плывуць туды, дзе сонца сядзе хутка.
Гусцеюць ценi у лясных закутках...
Не пакiдай мяне, мой светлы сум.

Як чараўнiца на нябачных кроснах...

Iвану Мележу

Як чараўнiца на нябачных кроснах,
Ноч тчэ над лесам цёмны полаг свой.
Во - чуцен шоргат палазоў марозных,
Во - зарыпеў прастуджана навой.

У край маленства памяць адбягае.
I тчэ i тчэ старую казку ноч,
I ў мутных хмарках месячык мiльгае,
Як памiж нiцяў срэбраны чаўнок.

Родныя гукі...

Родныя гукі...
З гукаў — родныя словы...
Са словаў — песні,
Казкі, паэмы, драмы,
Жыццё, Радзіма, Народ.

Пашкадуем, i моцна яшчэ пашкадуем...

Пашкадуем, i моцна яшчэ пашкадуем,
Як да розуму прыйдзем (а прыйдзем, вiдаць!),
Што, пра будучнасць дбаючы, гэтак бяздумна
Завiхалiся памяць сваю абкрадаць.

Нi таўсцейшаю лустай, нi большай капейкай
Апраўдаць гэту "чыннасць" не зможам павек,
Бо як правiльна ў кнiзе напiсана нейкай:
Не адным толькi хлебам жыве чалавек.

Няма на свеце горшае брыды...

Няма на свеце горшае брыды,
Як здраднік — вырадак і адшчапенец, —
Што даражэй свой хлеб сабачы цэніць
За родны край, дзе спяць яго дзяды;
Што нават выракся імя свайго
I на Радзіму брэша ў злобе дзікай,
Таго не знаючы, што ёй, вялікай,
Агідна нават плюнуць на яго!

О так, паэт - вялiкi выдумляка...

О так, паэт - вялiкi выдумляка,
Але не хлус, не цёмны звадыяш.
У выдумках яго - бяды нiякай:
За праўду ён не выдае мiраж.
Аб шчасцi летуценячы замнога,
Грымасам фальшу верачы парой, -
Калi й ашуквае - дык сябе самога,
Калi й смяецца - дык з бяды сваёй.

Мой кароткі адказ

Вы кажаце: я выракся кагосьці?
Каго? Фальшывых ідалаў-святош,
Якім паверыў некалі?.. Ну што ж,
Хай Бог даруе хібы маладосці...

Ад той зямлі, дзе маці нарадзіла,
Ад тых магіл, дзе прашчуры ляжаць,
Ад нівы той, дзе сеяў я, каб жаць,
Ад мовы той, што ў цемры мне свяціла, –

He адракаўся і не адракуся!
Запомніце: пярэваратнем я
Павек не скінуся. Душа мая
I ў небе будзе трызніць Беларуссю.

Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..

Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..
Ен ёсць у кожнага - свой бор, што вабiць,
Свой мiлы кут, свае бярозы й клёны,
I ёсць свая лясная тайна, мабыць...
Дык будзь жа ты навек благаслаўлёны!
Адзiн ты знаеш, дружа мой маўклiвы,
Якi быў я ў цябе ў гасцях шчаслiвы,
Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..