Усмешка паэта

Вясковы ранак на пачатку чэрвеня,
З пары маленства выклiканы памяццю:
Каровы пасвяцца па роснай шэранi,
З сялiб дымкамi цягне - печы паляцца.
А росы колкiя - аж бегчы хочацца,
А неба сiняе - аж перасiнена...
Вясковы ранак - як маленства, сонечны,
I беларускi - як усмешка Пiмена.

Жанчыны вёсак беларускiх, вам...

Жанчыны вёсак беларускiх, вам
Я кланяюся ўклонам самым нiзкiм -
За кожную iскрынку хараства,
Што ззяе ў слове, ад калыскi блiзкiм.
Пачуеш вас, не зманеных маной, -
I весялей глядзiш у твар эпохi.
Дык пасядзiце ж, любыя, са мной,
Пагаманiце, пагукайце трохi...

Часцей, часцей прыпамінай…

Часцей, часцей прыпамінай…
Імёны паўшых смерцю храбрых
За родны край, наш мілы край, –
Каб над зямлёй, што млела ў ранах,

Плыў гэты сіні-сіні ранак,
Цвіў гэты белы-белы май, –
Часцей, мой друг, прыпамінай!
Прыпамінай часцей, мой друг,

Імёны тых, што ўсё зрабілі –
Вышэй усіх тваіх заслуг,
Што, як і ты, да слёз любілі
Маністы ўвосень на рабіне

І ў ліпкіх смолках майскі луг, –
Не забывай пра іх, мой друг!..

З палёў i з лугавiн, з лясоў без конца-краю...

З палёў i з лугавiн, з лясоў без конца-краю,
Па тысячах рышткоў, канавак i канаў
Бяжыць вада, бяжыць - не мёртвая - жывая,
Насустрач смерцi - у салёны акiян.

А што табе? Чаго схапiўся ты за сэрца?
Перахапiла там - i не дыхнуць нiяк...
То кроў жыцця, то кроў зямлi жывая льецца
Ва ўлонне смерцi - у сусветны акiян.

Люблю цябе, жыццё, любоўю кроўнай...

Люблю цябе, жыццё, любоўю кроўнай.
Я не нахлебнiк твой. Я на зямлю
Не для таго прыйшоў, каб жменяй поўнай
Уцехi браць. Я - аддаваць люблю.

Тым, што зрабiў, любоў я вымяраю.
I калi мой апошнi час праб'е,
Павiнен ведаць я, што памiраю,
Аддаўшы ўсё да кропелькi - табе.

Вясновы вечар. На нагах маiх...

Вясновы вечар. На нагах маiх
За доўгi дзень, як зоры, цыпкi выспелi.
Апанаваная якiмiсь мыслямi,
На ўсходках ганка мама гоiць iх.
Вяршынкай мажа моўчкi, не ўшчуваючы,
Прыемны, мяккi халадок кладзе.
I раптам кажа: "Чуеш, у гняздзе -
Шчабечуць ластавачкi, засынаючы..."

Тут, між гэтых пагоркаў, у гэтых барах і дубровах...

Тут, між гэтых пагоркаў, у гэтых барах і дубровах,
Каля гэтых азёраў і рэк, каля гэтых крыніц,
Узышла і ўзрасла на вякі наша родная мова –
І ніякай інакшай яе не магчыма ўявіць.

Кожным гукам і словам – па каліўцу − тут прарастала
Разам з кожнай травінкай і зёлкай – найменнямі іх.
Што ж за дзіва, што нашай душой неўміручаю стала?
Мы ж і самі ўзышлі і ўзраслі тут з глыбінь векавых.

Хлеб і музыка

Сцяблiнка жытняя - несамавiты
Музычны iнструмент... Перш чым запець,
Трымала колас над зямлёй, налiты,
Каб ён, на радасць людзям, мог даспець.
Фiлосафы, паэты, запрыкмецьце,
Даследуючы змест людскiх патрэб:
Раднейшага няма нiчога ў свеце,
Як хлеб i музыка, як музыка i хлеб!

Хачу ўявiць - i не магу ўявiць...

Хачу ўявiць - i не магу ўявiць
Усмешку ў вуснах цёткi Мiхалiны,
Што аддала вайне дачку i сына
I ўжо даўно сама на ўзгорку спiць.

Няўжо не заўсмiхалася нiколi?
Не можа быць: хоць зрэдку, хоць няўзнак
Яе душа адходзiла ад болю...
Але прыпомнiць - не магу нiяк.

I нашы песнi даўнiя, i скокi...

I нашы песнi даўнiя, i скокi
Стваралi продкi для сябе самiх.
Яны ж нясуць i сёння ў свет шырокi
Iмя зямлi, што акрылiла iх.
Калi табе, пясняр, патрэбны ўрокi -
Дык вось адзiн: старайся гэтак пець,
Каб дом свой родны песнямi сагрэць, -
Тады пачуе iх i свет шырокi!

У тым сяле, дзе я не быў нiколi...

У тым сяле, дзе я не быў нiколi
I нават дзе яго шукаць - не знаю,
Ёсць хата ў яблынях, парог якое
Я толькi ў сне парой пераступаю.

I зноў i зноў там, ледзь сцямнее ў полi,
Хаджу, як прывiд, з вечара да ранку -
Ўсё запаветную шукаю брамку
У тым сяле, дзе я не быў нiколi.