Я хаджу, закаханы у твае краявiды...

Я хаджу, закаханы у твае краявiды,
I шапчу, як прызнанне: о мой край дарагi!
Зноў нясу табе ў споведзь i трывогi, i крыўды,
I надзеi, i ўцехi, i любоў, i грахi...
Колькi доля нi судзiць мне далёкiх вандровак -
Я вярнуся навечна ў засень клёнаў тваiх.
Толькi з роднага долу, толькi ў роднай дуброве -
Як не дрэвам, хоць зёлкай прарасту для жывых.

Паклон табе, мой беларускі краю!

Паклон табе, мой беларускі краю!
Ты – мой, я – твой: ад роду і навек.
Я зноў і зноў да сэрца прыкладаю
Твой ліст дубовы – як чароўны лек.

За хлеб, што ем, за песьні, што сьпяваю,
За шчасьце звацца іменем тваім –
Паклон, паклон табе, мой родны краю!
Ты – мой, я – твой: усюды і ва ўсім!

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча...

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча, -
На паплавах, на нiвах, у лясах, -
I ўсюды просьба чутна: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў шчаслiвых галасах!"
Вясна гудзе, i зумкае, i крэхча -
На доле, у паветры, на вадзе, -
I ўсюды тая ж просьба: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў нас! А то - быць бядзе!.."

Маленькi пташачак, як верабей...

Маленькi пташачак, як верабей.
На дождж i холад зноў варожыць звечара.
I я не рад ягонай варажбе
У шыгаллi старой сасны знявечанай.
Мне дождж i холад збрыдзелi даўно:
Нiдзе не выйсцi - скрозь цячэ i цэдзiцца.
Гляджу на шлях, а мутнае акно -
Цi ты, цi не? - мне не дае прыгледзецца.

Цiшы спякотнай не веру...

Цiшы спякотнай не веру.
Знаю, што тоiцца ў ёй.
Можа з малога павеву
Бура ўзляцець над зямлёй.

Грымне - начыста зламлюся,
Рухну - як дрэва, на дол.
Думаеш: буры баюся?
Цiшы, напятай вакол.

Падлесак цярэбяць у лесе густым...

Падлесак цярэбяць у лесе густым -
Бязладна парослыя сосны i елкi.
Ад вогнiшча долкамi сцелецца едкi,
Прапахлы ўспамiнамi даўнiмi, дым.
Па плану - у парк ператворыцца лес,
Ён будзе дагледжаны, чысты i рэдкi,
Наскрозь ён прагледзеты будзе, i гэткi
Камусьцi, вiдаць, спадабаецца лепш.

Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..

Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..
Ен ёсць у кожнага - свой бор, што вабiць,
Свой мiлы кут, свае бярозы й клёны,
I ёсць свая лясная тайна, мабыць...
Дык будзь жа ты навек благаслаўлёны!
Адзiн ты знаеш, дружа мой маўклiвы,
Якi быў я ў цябе ў гасцях шчаслiвы,
Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..

Пакуль з пагардаю ад нас...

Пакуль з пагардаю ад нас
Не адвярнуўся дух Купалы –
Пільнуйма Зьніч, каб не пагас,
Каб быў запас агню трывалы,
Каб, душы вывеўшы з турмы,
Як пад прысягаю, сурова
На сьвет на ўвесь сказалі мы
Сваё не сказанае слова!

Вечна спяшаемся, вечна няма нам калi...

Вечна спяшаемся, вечна няма нам калi:
Пешшу даўно ўжо не ходзiм па грэшнай зямлi.
Як на пажар усё роўна, нас колы нясуць
Мiма бяроз на прыгорку - цнатлiвых красунь,
Мiма крынiчкi, што цiха з-пад каменя б'е,
Мiма салоўкi, што ў кусце альховым пяе...
Так i iмчымся, ляцiм мiма шчасця свайго.
Што нас прымусiць задумацца: а для чаго?

Аднаму з нiцых

Чаму ты радуешся, нiцы раб?
I што жабрачым пафасам вiтаеш?
Пагiбелi сваёй дзяржавы рад?
На згубу Бацькаўшчыны гiмн складаеш?

Якi ж ты ўсё-такi са смердаў смерд
I з халуёў халуй! Якая ганьба!
У тых, што гоняць Беларусь на смерць --
Плюгавы, да агiды, памагайла!

Знай, лёкай, рады хамуту-ярму:
Я прозвiшча тваё з радзiмых гукаў
Не называю тут адно таму,
Што мне шкада тваiх дзяцей i ўнукаў.