I нашы песнi даўнiя, i скокi...

I нашы песнi даўнiя, i скокi
Стваралi продкi для сябе самiх.
Яны ж нясуць i сёння ў свет шырокi
Iмя зямлi, што акрылiла iх.
Калi табе, пясняр, патрэбны ўрокi -
Дык вось адзiн: старайся гэтак пець,
Каб дом свой родны песнямi сагрэць, -
Тады пачуе iх i свет шырокi!

Праз колькі гадоў...

Праз колькі гадоў
Унук мой будзе юнак,
І нейкі мардач
Пагоніць яго ў Чачню...
Лепш сёння загіну я!..

Пакуль з пагардаю ад нас...

Пакуль з пагардаю ад нас
Не адвярнуўся дух Купалы –
Пільнуйма Зьніч, каб не пагас,
Каб быў запас агню трывалы,
Каб, душы вывеўшы з турмы,
Як пад прысягаю, сурова
На сьвет на ўвесь сказалі мы
Сваё не сказанае слова!

Як чараўнiца на нябачных кроснах...

Iвану Мележу

Як чараўнiца на нябачных кроснах,
Ноч тчэ над лесам цёмны полаг свой.
Во - чуцен шоргат палазоў марозных,
Во - зарыпеў прастуджана навой.

У край маленства памяць адбягае.
I тчэ i тчэ старую казку ноч,
I ў мутных хмарках месячык мiльгае,
Як памiж нiцяў срэбраны чаўнок.

«Любіць — не любіць...»

«Любіць — не любіць...»
Помню, абшчыпваў і я
Белы рамонак.
Забава, а як хацеў
Скончыць пялёсткам «любіць»!

Як хачу я вярнуцца ў той вечар лiпнёвы на Вiцебшчыне...

Як хачу я вярнуцца ў той вечар лiпнёвы на Вiцебшчыне,
У той водсвет маланак, пад гулкi захлёбiсты лiвень,
У той водар садоў, да лiсцiнак абмытых i вычышчаных,
У абдымкi тых рук, i даверлiвых i палахлiвых!

Не, не сцiхлi ў душы навальнiцы далёкай грымоты,
I не звянула ўсё, што з такiмi пакутамi выпешчана...
О, каб ведала ты, як хвiлiнаю горкай самоты
Зноў хачу я вярнуцца ў той вечар лiпнёвы на Вiцебшчыне!

Гаварыце з чалавекам, покуль ён мiж вас, жывы...

Гаварыце з чалавекам, покуль ён мiж вас, жывы.
Не лiчыце марнай справай - пацiкавiцца, спытацца,
Што ён думае, напрыклад, пра свабоду, роўнасць, брацтва?
Або - як ён разумее абавязкi i правы?
Вось ён з вамi развiтаўся, а не ведаеце вы,
Што душа зiхцела россыпамi дум, як луг расою:
Мог бы шчодра падзялiцца - а забраў усё з сабою...
Гаварыце з чалавекам, покуль ён мiж вас, жывы.

Пачуйце

Магчыма, i гэты мой клiч
Далёка не дойдзе: заглохне
У нетрах муроў-камянiц,
У зараслях чортапалоху.

Магчыма... I ўсё-ткi, i ўсё ж:
-- Пачуйце! Пачуйце! --гукаю. --
Iмперцы прыставiлi нож
Да горла няшчаснага краю!

Пачуйце ж, о дзецi зямлi,
Што ваша павек, i не дайце,
Не дайце, каб род наш звялi
Антыхрысты i запраданцы!

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Жыта, сосны і валуны

Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.

Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.

I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.

О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.

Часцей, часцей прыпамінай…

Часцей, часцей прыпамінай…
Імёны паўшых смерцю храбрых
За родны край, наш мілы край, –
Каб над зямлёй, што млела ў ранах,

Плыў гэты сіні-сіні ранак,
Цвіў гэты белы-белы май, –
Часцей, мой друг, прыпамінай!
Прыпамінай часцей, мой друг,

Імёны тых, што ўсё зрабілі –
Вышэй усіх тваіх заслуг,
Што, як і ты, да слёз любілі
Маністы ўвосень на рабіне

І ў ліпкіх смолках майскі луг, –
Не забывай пра іх, мой друг!..