Пачуйце

Магчыма, i гэты мой клiч
Далёка не дойдзе: заглохне
У нетрах муроў-камянiц,
У зараслях чортапалоху.

Магчыма... I ўсё-ткi, i ўсё ж:
-- Пачуйце! Пачуйце! --гукаю. --
Iмперцы прыставiлi нож
Да горла няшчаснага краю!

Пачуйце ж, о дзецi зямлi,
Што ваша павек, i не дайце,
Не дайце, каб род наш звялi
Антыхрысты i запраданцы!

Даруйце, родныя бары i пушчы...

Даруйце, родныя бары i пушчы,
Зямлi бацькоўскай неацэнны скарб,
Што - не глухi i не сляпы - вiдушчы -
Не чуў, не бачыў вашых слёзных скарг.

Ламаў вам рукi варвар, рэбры трушчыў,
Смалiў агнём, жалезамi крамсаў...
Даруйце, родныя бары i пушчы:
Не ведаў я, што з вамi гiну сам.

Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны?

Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны?
За той прасвет у зорках залатых,
Што ў цемры лесу нам дарогу значыў,
За сцежку тую, што ў кустах густых
Зблудзiла раптам п'яная, няйначай,
За востры халадок расiнак тых,
Што i цяпер бягуць па твары, коцяцца,
I выцiраць iх мне чамусь не хочацца.

Балгарская песня

Чарней, чарней, сястра мая дуброванька,
Абое мы напроць зiмы ўчарнелi:
Ты па сваiм лiсцi, сястра-дуброванька,
А я - па лецейках, што адшумелi.
Тваё лiсцё, сястра мая дуброванька,
Зазелянее зноўку на раздоллi.
А мае лецейкi, сястра-дуброванька,
Ўжо да мяне не вернуцца нiколi.

Сэрца не здрахла...

Сэрца не здрахла —
Яму не даюць драхлець
Добрыя людзі:
Раняць і раняць яго.
Дык мабілізуецца!

У звечарэлым садзе, што, цямнеючы...

У звечарэлым садзе, што, цямнеючы,
Тулiўся ў першай восеньскай журбе,
Я прыгарнуў твой ценькi стан, няўмеючы,
I ўпершыню пацалаваў цябе.

Пасля... пакуль з вачэй не знiкла ў засенi -
Стаяў адзiн на гулкай паласе...
Ах, як жа тахкалi твае абцасiкi!
Ад стуку - грудзi, думаў, разнясе!

Толькi б ведаць, а шчаслiвы быў бы...

Толькi б ведаць, а шчаслiвы быў бы,
Што мой сцiплы плён не прападзе
I на роднай матчынай сялiбе
Хоць камусьцi ў сэрца западзе.
Хоць адзiным парасткам узыдзе,
Прарасце, праб'ецца да святла...
Толькi б ведаць, а не быў бы ў крыўдзе,
Што нямнога доля мне дала.

А быў жа ён — час...

А быў жа ён — час,
Калі мне здаваліся:
Рачулка — ракой,
Пагорачкі — горамі,
Дзедава слова — Божым.

Жнiвень, арэхi i жоўтыя восы...

Жнiвень, арэхi i жоўтыя восы,
Што замiналi цябе цалаваць.
Першы маток павуцiны бялёсы.
Пах пераспелай травы ў галавах.

Недзе на пожнi рыпелi калёсы.
Недзе натужна маторы гулi...
Грэшнае шчасце на грэшнай зямлi.
Жнiвень... Арэхi... I жоўтыя восы...

Усмешка паэта

Вясковы ранак на пачатку чэрвеня,
З пары маленства выклiканы памяццю:
Каровы пасвяцца па роснай шэранi,
З сялiб дымкамi цягне - печы паляцца.
А росы колкiя - аж бегчы хочацца,
А неба сiняе - аж перасiнена...
Вясковы ранак - як маленства, сонечны,
I беларускi - як усмешка Пiмена.

Старыя кнігі...

Старыя кнігі...
Наважыў збыць — і не змог:
У кожнай — знакі
Алоўка... Вешкі пуцін,
Якімі ішла душа.