Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Не павераць, напэўна, нашчадкі,
Што такія былі ў нас парадкі,
Што дурнілі нас так верхаводы –
Ненавіснікі нашай свабоды,
Нашай мовы, і кнігі, і песні,
Нашых скарбаў і нашых святынь, -
Усяго, што мы ў душах пранеслі
Праз стагоддзяў смяротную стынь.
Як жа сталася, як гэта выйшла,
Што пад выжлаю шчэрыцца выжла,
А пад быдлам скацініцца быдла,
А пад хлусам крыўляецца хлус,
Вітаем Вас на сайце народнага паэта Беларусі Ніла Сымонавіча Гілевіча!
Тут Вы можаце пазнаёміцца з біяграфіяй паэта, а таксама з яго творамі - вершамі пра жыццё, прыроду, дружбу і, безумоўна, каханне, зазірнуць у фотагалерэю, а таксама знайсці шмат іншай карыснай інфармацыі.
Сайт створаны ў межах Нацыянальнага Паэтычнага Парталу.
Дзе вы, дбайныя руплiўцы песень родных?
Дзе вы, дбайныя руплiўцы песень родных?
Мы сягоння ў працы побач быць маглi б.
Маладых яшчэ скасiлi вас нягоды,
Адарваўшы ад бацькоўскiх гнёзд-сялiб.
Але вера, што калiсьцi вас натхняла
У вялiкаснай сяўбе i на жнiве, -
Тая вера не памерла, не сканала:
Тая вера, тая моц у нас жыве!
Аднойчы ўбачу я цябе - ты з'явiшся...
Аднойчы ўбачу я цябе - ты з'явiшся.
I будзе гэта ў цiхi час змяркання,
Калi ў нясцерпнай слодычы чакання
Уся зямля замрэ пад зорнай завiссю.
У полi дзесь, а можа, на аселiцы -
Ты мiльганеш i згаснеш, нiбы знiчка,
Ды я разгледжу ўсё ж тваё аблiчча...
Хто знае, што ў душы маёй паселiцца?..
Тут не хочацца нi гаварыць, нi пець...
Тут не хочацца нi гаварыць, нi пець -
Нiбы к вечнасцi прыйшоў у госцi.
Можа, гэта той курган-капец,
Дзе ляжаць паэтаў даўнiх косцi.
Каб жыццё ўпустую не пралахаць,
Кожны мусiць нейкi храм свой мець,
Дзе не хочацца нi гаварыць, нi пець
Толькi моўчкi, безгалоса плакаць.
Даруйце, родныя бары i пушчы...
Даруйце, родныя бары i пушчы,
Зямлi бацькоўскай неацэнны скарб,
Што - не глухi i не сляпы - вiдушчы -
Не чуў, не бачыў вашых слёзных скарг.
Ламаў вам рукi варвар, рэбры трушчыў,
Смалiў агнём, жалезамi крамсаў...
Даруйце, родныя бары i пушчы:
Не ведаў я, што з вамi гiну сам.
Магчыма, i гэты мой клiч
Далёка не дойдзе: заглохне
У нетрах муроў-камянiц,
У зараслях чортапалоху.
Магчыма... I ўсё-ткi, i ўсё ж:
-- Пачуйце! Пачуйце! --гукаю. --
Iмперцы прыставiлi нож
Да горла няшчаснага краю!
Пачуйце ж, о дзецi зямлi,
Што ваша павек, i не дайце,
Не дайце, каб род наш звялi
Антыхрысты i запраданцы!
Зноў у спадчыну прадзеда лезу...
Зноў у спадчыну прадзеда лезу,
Каб яшчэ раз душою дапасцi,
Як пад вечныя пошумы лесу
Гнеў спялiў ён у думах аб шчасцi.
Як ён прагнуў з нядоляй расстацца,
Як ён марыў аб братняй суполцы,
Каб не чуцца абкрадзеным старцам
I не плакаць слязамi прапойцы!
Зноў нас хваляць.
І зноў за халуйства.
І мы ўдзячна прымаем хвалу.
Кажуць: «Будзе вам хлебная луста,
Каву будзеце мець і халву.
І для кожнае пані – куніцу,
І для кожнага пана – аўто.
Праўда, возьмем і ў вас мы драбніцу –
Возьмем… мову.
Дык гэта ж – нішто!»
Брава! Колькі набытку без страты!
Мова нам “ні к чаму”, сапраўды,
Калі рот будзе справай заняты –
Цэлы дзень будзе повен яды....
Над белым светам сумавала танга...
Над белым светам сумавала танга.
I зноў i зноў у песеньцы старой
Мне чуўся сум апошняга расстання -
Ды не чыйгосьцi, а майго з табой.
Майго з табой!.. I зноў i зноў ад болю
Сцiнала сэрца, кроiла, пякло, -
Хаця на белым свеце ў нас з табою
Яшчэ i першай стрэчы не было.
Люблю цябе, жыццё, любоўю кроўнай...
Люблю цябе, жыццё, любоўю кроўнай.
Я не нахлебнiк твой. Я на зямлю
Не для таго прыйшоў, каб жменяй поўнай
Уцехi браць. Я - аддаваць люблю.
Тым, што зрабiў, любоў я вымяраю.
I калi мой апошнi час праб'е,
Павiнен ведаць я, што памiраю,
Аддаўшы ўсё да кропелькi - табе.
Жнiвень, арэхi i жоўтыя восы...
Жнiвень, арэхi i жоўтыя восы,
Што замiналi цябе цалаваць.
Першы маток павуцiны бялёсы.
Пах пераспелай травы ў галавах.
Недзе на пожнi рыпелi калёсы.
Недзе натужна маторы гулi...
Грэшнае шчасце на грэшнай зямлi.
Жнiвень... Арэхi... I жоўтыя восы...
Як сумна-тужлiва зязюля кукуе ў бары...
Як сумна-тужлiва зязюля кукуе ў бары,
На познiм змярканнi, насупраць мядункавай ночы!
Адкуль гэта жальба - у росквiт маёвай пары?
Адкуль гэты смутак - такi непрытворна сiрочы?
Вячэрайце ў хаце, а я пастаю на двары.
Па мне не турбуйцеся - пiце, гуляйце шчаслiва.
Павiнен жа нехта паслухаць, як сумна-тужлiва
Зязюля кукуе на познiм змярканнi ў бары.