Я столькi памылак зрабiў у жыццi...

Я столькi памылак зрабiў у жыццi
(А гэта ж - грахi перад богам!),
Што, мусiбыць, як нi круцi нi вярцi -
У пекла мне ляжа дарога.
Але каб бог ведаў, што я перажыў
Сам-насам за тыя памылкi -
Напэўна, сказаў бы: "Ты рай заслужыў.
Анёл цябе прыме ў абдымкi".

О так, паэт - вялiкi выдумляка...

О так, паэт - вялiкi выдумляка,
Але не хлус, не цёмны звадыяш.
У выдумках яго - бяды нiякай:
За праўду ён не выдае мiраж.
Аб шчасцi летуценячы замнога,
Грымасам фальшу верачы парой, -
Калi й ашуквае - дык сябе самога,
Калi й смяецца - дык з бяды сваёй.

Жыта, сосны і валуны

Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.

Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.

I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.

О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.

Атулi нас цiшынёю, ахiнi спагадай, вечар...

Атулi нас цiшынёю, ахiнi спагадай, вечар,
Каб нiхто не мог спалохаць птушку радасцi жывой.
Гэта птушка ў мой закутак заляцела не навечна:
Можа, толькi да спаўночы, да заранкi светавой...
Можа, заўтра буду думаць: "Дзе цяпер яна трапеча
Маладым гарачым крыллем у салодкiм забыццi?.."
Атулi ж нас цiшынёю, ахiнi спагадай, вечар:
Нават знiчкi выпадкова з небасхiлу не скацi...

Усмешка паэта

Вясковы ранак на пачатку чэрвеня,
З пары маленства выклiканы памяццю:
Каровы пасвяцца па роснай шэранi,
З сялiб дымкамi цягне - печы паляцца.
А росы колкiя - аж бегчы хочацца,
А неба сiняе - аж перасiнена...
Вясковы ранак - як маленства, сонечны,
I беларускi - як усмешка Пiмена.

Нашто трымацца так за памяць продкаў...

"Нашто трымацца так за памяць продкаў?!"
Скрывiўся крытык, прачытаўшы вершы.
О, тонкi майстар каверзных папрокаў,
Схавай капусны храпак, што жуеш ты!

Паразумецца нам не ўдасца, мусiць:
Мяне - радзiла ў цяжкiх муках мацi,
Цябе - гатовага знайшлi ў капусце:
Табе - даволi за качан трымацца!

Мілая! Што ты ў мяне адабрала!..

Мілая! Што ты ў мяне адабрала!
Ці разумееш ты гэта сама?
Штосьці такое, што сэнсу не стала.
Што ні задумаю — сэнсу няма!

Мілая, мілая! Гэта — бязбожна.
Toe, чаго мне цяпер не стае,
Траціць ні ў якім выпадку няможна
Шчасця у вочы глядзець у твае.

Я - за прагрэс. I сэрцам i душою...

Я - за прагрэс. I сэрцам i душою.
Ды i чаму мне не вiтаць прагрэс?
Куды нi глянь - мой край, як сад вясною,
Непазнавальна абнавiўся спрэс.

Адну надзею толькi ў сэрцы маю
(Пра гэта скажа нехта, як пра грэх),
Што родны край i праз вякi пазнаю
Па песнi матчынай... Я - за прагрэс.

I ў лугах беларускiх, напэўна, цяпер ужо вечар...

I ў лугах беларускiх, напэўна, цяпер ужо вечар:
Дрэмлюць соладка травы, паснулi кусты над крынiцаю.
Спi i ты, як травiнка, а я за цябе па-язычнiцку
Памалюся на неба, на зорак маўклiвае веча.
Пра цябе ды радзiму - адна ў мяне дума i думачка,
Хоць малiтвы маёй ты за даллю далёкай не чуеш
I не знаеш, як горача, як апантана шапчу я:
"Спi, мая лугавая, мая залатая мядуначка!"

Знаю: мне не вяртацца гэтым шляхам нiколi...

Знаю: мне не вяртацца гэтым шляхам нiколi -
На апошнюю ростань, на спатканне з былым.
Белай стужкай дарога раскацiлася ў полi,
А па ўзбоччы дарогi - толькi шызы палын.
Дзiвакам неабачным - лёс кладзе засцярогi.
Дзiвакам застаецца сумна-горкi ўспамiн...
Сонцам плавiцца далеч, дзень самлеў ад знямогi,
А па ўзбоччы дарогi - толькi шызы палын.

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..