Родныя дзецi

Запеўка

Пiсаць бы мне пра час далёкі!
Не зябла б муза сіратой:
Штодзень бы піў набгом з даёнкі
Хвалебстваў пенны сырадой!

Я ж выбраў працу без гарантый:
Дыханне часу сцерагу
I ад надзённасці гарачай
Убок падацца не магу.

Дый ты, чытач, таму прычына:
Ты - вось, ты побач, ты са мной.
I разлучыць нас немагчыма:
Мы доляй звязаны адной.

I хочаш ты пазнаць у кнізе
Жыццё, якому сам - суддзя.
Ды каб без тых эрзац-калізій,
Дзе ўсё вядома загадзя.

Каб пошук праўды ў ёй быў моцны.
Каб прачытаў, сабе наўздзіў,
Усю зараз - і смачна цмокнуў:
"Прыдумаў, гад, а - дагадзіў!"

Чытач! А можа - не прыдумаў?
А - толькі кінуў свой пагляд
На сутнасць радасці і суму,
З якіх сатканы побыт-лад?..

Ды гэта - тэма для дыскусій,
Ты тут, брат, сам не дайся ў зман.
Я ж быў бы рад, калі б прымусіў
Цябе - уткнуцца ў мой раман.