Аднойчы ўбачу я цябе - ты з'явiшся...

Аднойчы ўбачу я цябе - ты з'явiшся.
I будзе гэта ў цiхi час змяркання,
Калi ў нясцерпнай слодычы чакання
Уся зямля замрэ пад зорнай завiссю.

У полi дзесь, а можа, на аселiцы -
Ты мiльганеш i згаснеш, нiбы знiчка,
Ды я разгледжу ўсё ж тваё аблiчча...
Хто знае, што ў душы маёй паселiцца?..

Гыля, гыля вершаняты, вершаняты-птушаняты!

Гыля, гыля вершаняты, вершаняты-птушаняты!
Годзе песцiцца, тулiцца у душы, як у гняздзе!
Хоць i страшна - бласлаўляю вольны вырай ваш крылаты:
Хай вам добра будзе ў небе, на зямлi i на вадзе!
Толькi вы хутчэй дужэйце - кволым выжыць будзе цяжка:
Цi каршун у кiпцi схопiць, цi падстрэлiць браканьер.
Я ж пачую i заплачу: "Вершанё маё, дзiцятка.
I нашто цябе радзiў я, каб пакутаваць цяпер?.."

Люблю цябе, жыццё, любоўю кроўнай...

Люблю цябе, жыццё, любоўю кроўнай.
Я не нахлебнiк твой. Я на зямлю
Не для таго прыйшоў, каб жменяй поўнай
Уцехi браць. Я - аддаваць люблю.

Тым, што зрабiў, любоў я вымяраю.
I калi мой апошнi час праб'е,
Павiнен ведаць я, што памiраю,
Аддаўшы ўсё да кропелькi - табе.

Бестурботным i неазадачаным...

Бестурботным i неазадачаным,
На пачатку дня, прад ясным поўднем,
Цешачыся дробязнымi ўдачамi,
Летуценiў я аб векапомным.
I ў даўгу застаўся неаплатным,
I прад вечарам недарастрачаным -
Як паверу я, што стану раптам
Бестурботным i неазадачаным?

Здароў табе, лясная азярына!

Здароў табе, лясная азярына!
У сiтнягова-сонечнай кайме
Ты заўсмiхалася так светла мне,
Што ўсю душу раптоўна азарыла.
I мой будзённы, мой згрызотны клопат,
Што не даваў зiрнуць ушыр i ўвысь,
Сарваўся ўмiг i адляцеў кудысь,
Як спуджаных няўмысна крылляў лопат.

Шкадуеш, што на памяць нават дробязi...

Шкадуеш, што на памяць нават дробязi
Аб тым, далёкiм, у цябе няма?
Калi з былым нiякай iншай повязi -
То i аб гэткай шкадаваць дарма.

Калi ж хоць нешта ў сэрцы азываецца
Шчымлiвым болем, светлаю журбой, -
Дык, значыць, тое ўсё, што варта памяцi,
Табе падорана - яно з табой.

Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся...

Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся
У святыя абрысы бацькоўскай зямлi.
На чужыя спакусы душой не паддайся,
Каб нашчадкi мяне за свой лёс не клялi.

Каб не ўспомнiла горкiм дакорам краiна:
"I чаго ён быў варт, i нашто было жыць:
Нават сына свайго, нават роднага сына
Не ўразумiў, чым трэба ў жыццi даражыць!.."

Як добра было б...

Як добра было б,
Каб знік страшны цень вайны,
Каб рунь ажыла,
І каб шпакі занялі
Домік, што я ім зрабіў!

Балгарская песня

Чарней, чарней, сястра мая дуброванька,
Абое мы напроць зiмы ўчарнелi:
Ты па сваiм лiсцi, сястра-дуброванька,
А я - па лецейках, што адшумелi.
Тваё лiсцё, сястра мая дуброванька,
Зазелянее зноўку на раздоллi.
А мае лецейкi, сястра-дуброванька,
Ўжо да мяне не вернуцца нiколi.

Як чараўнiца на нябачных кроснах...

Iвану Мележу

Як чараўнiца на нябачных кроснах,
Ноч тчэ над лесам цёмны полаг свой.
Во - чуцен шоргат палазоў марозных,
Во - зарыпеў прастуджана навой.

У край маленства памяць адбягае.
I тчэ i тчэ старую казку ноч,
I ў мутных хмарках месячык мiльгае,
Як памiж нiцяў срэбраны чаўнок.

Хачу ўявiць - i не магу ўявiць...

Хачу ўявiць - i не магу ўявiць
Усмешку ў вуснах цёткi Мiхалiны,
Што аддала вайне дачку i сына
I ўжо даўно сама на ўзгорку спiць.

Няўжо не заўсмiхалася нiколi?
Не можа быць: хоць зрэдку, хоць няўзнак
Яе душа адходзiла ад болю...
Але прыпомнiць - не магу нiяк.