Хлеб і музыка

Сцяблiнка жытняя - несамавiты
Музычны iнструмент... Перш чым запець,
Трымала колас над зямлёй, налiты,
Каб ён, на радасць людзям, мог даспець.
Фiлосафы, паэты, запрыкмецьце,
Даследуючы змест людскiх патрэб:
Раднейшага няма нiчога ў свеце,
Як хлеб i музыка, як музыка i хлеб!

У звечарэлым садзе, што, цямнеючы...

У звечарэлым садзе, што, цямнеючы,
Тулiўся ў першай восеньскай журбе,
Я прыгарнуў твой ценькi стан, няўмеючы,
I ўпершыню пацалаваў цябе.

Пасля... пакуль з вачэй не знiкла ў засенi -
Стаяў адзiн на гулкай паласе...
Ах, як жа тахкалi твае абцасiкi!
Ад стуку - грудзi, думаў, разнясе!

Цi дзень, а цi вечар - жыццё нам нагадвае...

Цi дзень, а цi вечар - жыццё нам нагадвае,
Не трацячы мужнасцi тону свайго:
У свеце, глабальна расколатым надвае,
Ад слова да бомбы - паўкрока ўсяго.

I як нi спакусна зацiшшам настроiцца -
Пра гэта, мой дружа, ты мусiш забыць.
Ад полымя слова да полымя стронцыя
Адлегласць бясконцай нам трэба зрабiць!

Пакуль я доўга ехаў на кiрмаш...

Пакуль я доўга ехаў на кiрмаш,
З усходам выбраўшыся з хаты, -
Было ў мяне надзей святочных шмат,
Чаканнем радасцi я быў багаты.
Цяпер я еду з кiрмашу назад,
I ўсiх надзей - што па дарозе ў вёсцы
Мяне парэйме швагер або сват
I, добрая душа, зацягне ў госцi.

Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова...

Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова -
Штосьцi страцiў у душы абавязкова!
Можа - годнасцi хоць кропельку малую?
Можа - мудрасцi хоць дробачку якую?
Можа - памяцi хоць зернетка - iскрынку?
Можа - праўды хоць пылiнку-парушынку?
Я не ведаю дакладна, што ты страцiў.
Запытайся - цi не скажа табе мацi...

Гыля, гыля вершаняты, вершаняты-птушаняты!

Гыля, гыля вершаняты, вершаняты-птушаняты!
Годзе песцiцца, тулiцца у душы, як у гняздзе!
Хоць i страшна - бласлаўляю вольны вырай ваш крылаты:
Хай вам добра будзе ў небе, на зямлi i на вадзе!
Толькi вы хутчэй дужэйце - кволым выжыць будзе цяжка:
Цi каршун у кiпцi схопiць, цi падстрэлiць браканьер.
Я ж пачую i заплачу: "Вершанё маё, дзiцятка.
I нашто цябе радзiў я, каб пакутаваць цяпер?.."

Аднойчы ўбачу я цябе - ты з'явiшся...

Аднойчы ўбачу я цябе - ты з'явiшся.
I будзе гэта ў цiхi час змяркання,
Калi ў нясцерпнай слодычы чакання
Уся зямля замрэ пад зорнай завiссю.

У полi дзесь, а можа, на аселiцы -
Ты мiльганеш i згаснеш, нiбы знiчка,
Ды я разгледжу ўсё ж тваё аблiчча...
Хто знае, што ў душы маёй паселiцца?..

Пакуль з пагардаю ад нас...

Пакуль з пагардаю ад нас
Не адвярнуўся дух Купалы –
Пільнуйма Зьніч, каб не пагас,
Каб быў запас агню трывалы,
Каб, душы вывеўшы з турмы,
Як пад прысягаю, сурова
На сьвет на ўвесь сказалі мы
Сваё не сказанае слова!

Не пакiдай мяне, мой светлы сум...

Не пакiдай мяне, мой светлы сум,
3 табой мне хораша на адвячорку
Хадзiць i слухаць лесу цiхi шум,
Пакуль суцемак не запалiць зорку.
У небе хмаркi, як абрыўкi дум,
Плывуць туды, дзе сонца сядзе хутка.
Гусцеюць ценi у лясных закутках...
Не пакiдай мяне, мой светлы сум.

Лес ачнуўся, лес вялiкадне святкуе...

Лес ачнуўся, лес вялiкадне святкуе -
Вунь як весела ў зялёнай грамадзе!
Толькi дуб адзiн вясны як бы й не чуе -
Нават леташнiм лiстом не павядзе.

Не да твару дубу ў гурце мiтусiцца
I вiтаць агульным шумам навiзну.
Ён пазней за ўсiх павiнен заявiцца
На ўрачыстасць - i сказаць: "Пачнём вясну".

Сто гадоў ты прагнуў гэтай стрэчы...

Сто гадоў ты прагнуў гэтай стрэчы,
Сто гадоў чакаў ты гэтых воч,
Знаючы, што прыйдзе гэты вечар,
Верачы, што будзе гэта ноч!

Сто гадоў ты смяг без гэтых вуснаў,
Сто гадоў чарсцвеў без гэтых рук...
Што ж цяпер так горка ты ўсміхнуўся,
Уявіў стагоддзе новых мук?