Я хаджу, закаханы у твае краявiды...

Я хаджу, закаханы у твае краявiды,
I шапчу, як прызнанне: о мой край дарагi!
Зноў нясу табе ў споведзь i трывогi, i крыўды,
I надзеi, i ўцехi, i любоў, i грахi...
Колькi доля нi судзiць мне далёкiх вандровак -
Я вярнуся навечна ў засень клёнаў тваiх.
Толькi з роднага долу, толькi ў роднай дуброве -
Як не дрэвам, хоць зёлкай прарасту для жывых.

О так, паэт - вялiкi выдумляка...

О так, паэт - вялiкi выдумляка,
Але не хлус, не цёмны звадыяш.
У выдумках яго - бяды нiякай:
За праўду ён не выдае мiраж.
Аб шчасцi летуценячы замнога,
Грымасам фальшу верачы парой, -
Калi й ашуквае - дык сябе самога,
Калi й смяецца - дык з бяды сваёй.

Як хачу я вярнуцца ў той вечар лiпнёвы на Вiцебшчыне...

Як хачу я вярнуцца ў той вечар лiпнёвы на Вiцебшчыне,
У той водсвет маланак, пад гулкi захлёбiсты лiвень,
У той водар садоў, да лiсцiнак абмытых i вычышчаных,
У абдымкi тых рук, i даверлiвых i палахлiвых!

Не, не сцiхлi ў душы навальнiцы далёкай грымоты,
I не звянула ўсё, што з такiмi пакутамi выпешчана...
О, каб ведала ты, як хвiлiнаю горкай самоты
Зноў хачу я вярнуцца ў той вечар лiпнёвы на Вiцебшчыне!

Смецце ў космасе...

Смецце ў космасе
Носіцца па арбітах —
Абломкі ракет...
Гляджу ў сінь нябёс: ну й ну!
І там насмецілі ўжо!

Тут, дзе вучыўся і араць i сеяць...

Тут, дзе вучыўся і араць i сеяць,
Адкуль панёс i песню ў свет сваю,
Я з пасiвелай галавой стаю
I слухаю асiн журботны шэлест.

I неадчэпна ў цiхай мове лiсця
Адно пытанне ловiць прагны слых:
"Скажы, ты шчаслiвейшы стаў за тых,
Што тут араць i сеяць засталiся?"

Можа, i мяне вайна дагонiць...

Можа, i мяне вайна дагонiць,
Адарве навек ад спраў-турбот:
Нешта ўсё часцей пачаў у скронi
Азывацца сорак трэцi год.
Можа, упаду на той жа сцежцы,
Дзе ляжаў - скрываўлены хлапчук...
Хоць бы ведаць, што апошнi ўрэшце
Па яе рахунку заплачу.

Не гаварыце кепскага пра тую...

Не гаварыце кепскага пра тую,
Якой не ведаеце i не знаеце:
Пра яснавокую i маладую -
У парушынках першай снежнай замецi.

Не гаварыце брыдкага, крый божа!
Вы сан жаночы нiзашто заплямiце.
Ей выпаў рэдкi лёс - кахаць прыгожа.
Кахаць да смерцi. А не да "без памяцi".

Армянскаму сябру

За далiнай - рукою падаць -
Арарат беласнежна-праменны.
Ты глядзiш на яго, задуменны.
О, як шмат табе, бачу, вiдаць!
Аж не сцерпеў - на мiг даланёй
Засланiўся, правёў па мiжброўю...
А я думаў: адкуль столькi болю
У вачах у матулi тваёй?..

На крыле самалёта - вясёлкавым адлюстраваннем...

На крыле самалёта - вясёлкавым адлюстраваннем -
Ззяе промень нябачнага сонца, зламаны наўскос,
Ружаватыя воблакi ўнiзе плывуць астравамi
Па сцямнелым ужо акiяне вячэрнiх нябёс.
Нiбы птушкi, што з поўдня ляцяць, мае думкi на момант
Прыпыняюцца дых перавесцi на тых астравах.
На крыле самалёта - апошнi вясёлкавы промень...
Скора ўбачу яго у тваiх вечаровых вачах.

«Любіць — не любіць...»

«Любіць — не любіць...»
Помню, абшчыпваў і я
Белы рамонак.
Забава, а як хацеў
Скончыць пялёсткам «любіць»!

Мама

Мая мама добрая такая,
Мая мама проста залатая!
А ўжо так мяне матулька любіць!
Кожны раз і песціць, і галубіць,
І да сэрца горне, і мілуе,
І так шчыра-моцна пацалуе,
І прамовіць ласкавае слоўца,
І сама засвеціцца - як сонца!